Ze is een bekend gezicht in de wijk. Maar ook zéker in Het Floreshuis: Lina. Bijna iedereen uit de wijk kent haar wel van gezicht. Lina staat vaak voor iedereen klaar die hulp nodig heeft. Je hebt haar vast al een keer door de wijk zien lopen met haar heuptas om haar middel geknoopt en pet op het hoofd, of voorbij zien flitsen op haar mountainbike. Maar wat is haar verhaal? En hoe is deze temperamentvolle Portugese vrouw hier terecht gekomen? Wij vroegen het haar.
Hai Lina! Wij zien jou bijna elke dag wel voorbij komen in Het Floreshuis. Wat betekent deze plek voor jou?
Ik kom naar Het Floreshuis om even tussen de mensen te zijn. Ik heb al een groot deel van mijn leven last van depressiviteit en anders zit ik maar thuis met mijn gedachten. Thuis zitten is soms ook fijn hoor, want hier zijn wel veel prikkels. Maar je hebt in Het Floreshuis vooral veel verschillende mensen, van verschillende culturen en van alle leeftijden. Dat vind ik zo leuk!
Hoe ben je hier in eerste instantie terecht gekomen?
Ik heb 7 kinderen waarvan er al een paar volwassen zijn. Maar ik heb ook nog een tweeling van 10 jaar, mijn jongens. Toen zij nog heel klein waren had ik helaas ook een flinke postnatale depressie te pakken. Daarom kwam ik in het begin graag in de Huiskamer voor contact met andere moeders. Daardoor vergat ik altijd even voor een moment mijn bullshit. Er waren toen mensen van het WIJ-team die mij vroegen naar de reden waarom ik hier bijna elke dag was. Het voelde fijn om me uit te spreken over mijn depressies. Ik voelde mij gezien en gehoord.
Je zegt zelf dat je al een groot deel van je leven last hebt van depressies en dat het niet meer over gaat… Wat helpt jou daarin nog meer dan hier aanwezig zijn tussen de mensen?
Nou ik heb door de jaren heb geleerd om ermee om te gaan. Als ik me down voel kijk ik bijvoorbeeld geen zielige dramafilms meer maar luchtige comedy’s. Ik luister bewust naar vrolijke muziek en zoek ik dus juist mensen op i.p.v. me terug te trekken. Leuke mensen om me heen, daar word ik blij van. En dan vooral mijn kids!
Is er een bepaalde artiest of een bepaalt nummer wat je opzet wanneer je op zoek bent naar luchtigheid?
Yoskar Sarante – Guitarra! En daarnaast kizomba, ik hou van kizomba en merenque. Zowel de dans als de muziek. Dat komt denk ik omdat ik in Afrika ben opgevoed. Ik zie er misschien uit als een gothic maar eigenlijk ben ik gewoon aan Afrikaan. White from the outside, black from the inside haha. Oma Lina noemen ze me hier ook wel. Ik zit hier regelmatig met een grote groep moeders uit verschillende culturen. Zelf ben ik Portugese. Dat is natuurlijk ook een hele andere cultuur dan de Nederlandse cultuur.
Vertel!
Portugezen zijn hard, wij zijn een hard volk. We hebben ons hart ook op de tong, zeggen snel waar het op staat.
Wat kunnen de Nederlanders leren van de Portugese cultuur?
Nou ik was hier al zo vaak en vooral het horecagedeelte vond ik erg leuk: Koffie maken, mensen te woord staan en helpen en het werken met collega’s. Maar het was uiteindelijk teveel voor mij. De prikkels en de ballast voor mijn lichaam. Ik heb helaas een shitlichaam wat ziek is en daardoor kan ik steeds minder aan. Uiteindelijk was de druppel dat mijn zoon zei dat het hem opviel dat ik na een werkdag 2 á 3 dagen bij moest komen. Mijn lichaam doet dan pijn en ik ben helemaal overprikkeld. Daardoor was mijn lontje naar mijn jongens ook erg kort. Naar de buitenwereld doe ik soms wel stoer maar thuis stort ik dan in. En ik wil er thuis kunnen zijn voor mijn jongens. Ik ben ook zo trotrs op ze, het zijn zulke leuke jongens! Dat juist zij mij erop wezen dat ik rustiger aan moest doen was voor mij de druppel dus ik sta 100% achter mijn keuze om niet meer in Het Floreshuis te werken. Ik mis het wel echt om hier te werken maar ik moet ook realistisch zijn en mij aanpassen aan wat mijn lichaam en geest aankunnen. Ik kom nog wel bijna elke dag in Het Floreshuis dus afscheid hoefde ik gelukkig niet te nemen. Ik kom vaker in wijkcentra maar op de een of andere manier is het hier anders. Iedereen houdt hier rekening met elkaar en het is hier gewoon gezellig druk ook. Als medewerkers van Het Floreshuis heb ik ook echt gemerkt dat iedereen hier als collega’s veel rekening met elkaar houdt en iedereen zichzelf laat zijn. Dat vind ik mooi.
Is er nog iets wat je de mensen die dit lezen mee wil geven?
Praat niet achter elkaars rug om. Helaas zie ik dat veel gebeuren. Als je met je vinger naar iemand wijst, dan zijn er altijd drie vingers die naar jezelf wijzen. Dus als je iets over een ander te zeggen hebt, dan zegt dit vooral wat over jezelf. Dus kijk eerst naar jezelf voordat je met je vinger naar een ander wijst.