Hij heeft hier een tijdje gewerkt als klusjesman met een grote passie voor poëzie: Jakob. Jakob heeft al meerdere prachtige gedichten geschreven voor Het Floreshuis en is daarmee eigenlijk wel een beetje onze huisdichter geworden. Inmiddels is hij uitgevlogen en wijdt hij zijn leven zoveel mogelijk aan poëzie en ontmoetingen. Hij is dan ook Wijkdichter van Corpus den Hoorn & de Wijert. Als de wind deze kant op staat vanaf zijn vertrekpunt rondom lunchtijd treffen we hem in ons restaurant waar hij een hapje komt eten samen met oud-collega’s. Met zijn cowboyhoed met veren en armen, vingers en oren vol sieraden is hij een markante verschijning waar je moeilijk omheen kunt. Dat is wat ons betreft ook helemaal niet nodig! Wij vroegen hem naar zijn verhaal…
Zeg Jakob, hoe ben je bij Het Floreshuis terecht gekomen?
‘’Er werd hier een schrijversavond georganiseerd door de voormalige Wijkdichter Willemijn van de Walle. Ik was hier onderdeel van en zo zette ik voet in het Floreshuis. Tijdens die avond heb ik mijn eerste contacten gelegd en toen kwam ik in aanraking met de Knuffelweek die hier destijds werd georganiseerd. Ik was daar veel aanwezig als vrijwilliger van de organisatie en vanaf dat moment, die week, is Het Floreshuis een beetje mijn tweede thuis geworden. Thuis zat ik maar alleen en dit is de plek waar ik de verbinding met mezelf en met de ander weer heb teruggevonden. Die verbinding was ik een tijd helemaal kwijt..’’
Kan/ wil je daar iets meer over vertellen?
‘’Mijn vriendin is een tijdje geleden overleden. En dan kom je in een mallemolen van emoties terecht. Op een gegeven moment moet je ook weer door. En je plek weer vinden in de maatschappij, alleen. Dat is toch anders dan met z’n tweeën…’’
En toen kwam je hier tijdens de knuffelweek in Het Floreshuis… Vond je hier iets waar je naar op zoek was?
‘’Nou, toen ervaarde ik ineens dat dit zo’n fijne plek is met zoveel fijne mensen. Iedereen was verwelkomend en warm en dat was toen precies wat ik nodig had. En dat vond ik hier dus. Ik leerde weer connectie maken met de ander en kon weer écht aanwezig zijn. Het was mooi om te merken dat je ook weer iets kan brengen en niet alleen iets komt halen.’’
Hoe is het precies gegaan dat je hier ook als vrijwilliger kwam werken?
‘’Ik zag de vacature voorbijkomen op jullie schermen in het restaurant. En toen dacht ik ineens: ‘’Hé dat is wel wat voor mij!’’. Werken lukte op dat moment niet echt. Ik werkte in de GGZ en dan moet je altijd voor een ander klaar staan maarja… ik zat op dat moment even met mijn eigen verhaal. En dat verhaal stond er de hele tijd tussen. Dus dat ging niet meer. Maar goed, alleen maar thuis zitten en wat rondjes fietsen in de natuur, daar haal je het ook niet mee… Ik was op zoek naar een nieuw doel in mijn leven. En het starten als klusjesman in Het Floreshuis was een mooie eerste stap terug de maatschappij in.’’
Welke rol speelt poëzie eigenlijk in jouw leven?
‘’Wanneer ik gedichten schrijf brengt dat me altijd weer in contact met mijn gevoel. Ik ben iemand die sterk kan denken en in het hoofd vlucht, maar als ik ga schrijven dan doet het hele lichaam weer mee. Dan doet het hoofd even niet mee. Het gaat enkel om voelen. ‘’
Wanneer is poëzie in jouw leven gekomen? Was je er altijd al mee bezig of is er een moment waarop het ineens belangrijk werd?
‘’Het is eigenlijk pas gekomen op het moment dat mijn vader te horen kreeg dat hij ongeneselijk ziek was. Hij had galblaaskanker en hij heeft mij een belangrijke levensles geleerd in zijn laatste weken. Hij zei:’’ Jongen, ik kan terugkijken op mijn leven. Ik heb een goed leven gehad. Ik ben er dankbaar voor.’’ Dat heeft zoveel impact op mij gehad. Wow, dat emotioneerde mij écht. En toen ben ik gaan schrijven. Ik heb in die periode een gedicht geschreven waarvan ik achteraf dacht: Heb ík dat geschreven? Dat was voor mij een creatieve doorbraak waarin in ineens toe leerde geven aan de stroom, aan het gevoel.’’
Zat je daarvoor te veel in je hoofd?
‘’Ja, ik zat helemaal op slot. Maar goed, ik leerde dus wat dankbaarheid was en zo ben ik toen ook naar mijn leven gaan kijken. Eerder kon ik naar mijn c.v. kijken en dacht ik: Jeetje, wat heb ik veel gebroken banen. Ik heb nooit iets bereikt… Ik kan dingen niet lang volhouden. Toen ik aan het schrijven ging ben ik er dus anders naar gaan kijken. Toen dacht ik ineens: Jeetje wat kan ik veel, wat heb ik veel geleerd in het leven. Nu zie ik ineens de mogelijkheden, wat ik er allemaal mee kan. Door het vele schrijven heb ik geleerd om kwetsbaar te zijn. En daar zit een ontzettende kracht in!’’
Heb je nog wensen voor de toekomst?
‘’Mijn wens voor de toekomst is toch wel het starten van mijn eigen onderneming. Daar ben ik nu mijn pijlen op aan het richten. Iets met theater, muziek en poëzie…. Dat moet allemaal nog vorm krijgen.’’
Tot slot: Wil je de mensen die dit lezen nog iets meegeven?
‘’Nou, ik heb een gedicht geschreven over Het Floreshuis en wat ik graag mee wil geven is eigenlijk de boodschap van dat gedicht. En dan vooral die ene strofe:
– We helpen elkaar niet om te dragen wat er zwaar is, maar om te herinneren hoe licht we zijn wanneer we samen zijn –
Dus het gaat er niet om dat je elkaars last draagt, want die moeten we allemaal zelf dragen. Maar als we daarin bij elkaar zijn, dan kan dat wel verlichten. ‘’
——————————————————————————————————————–
Ben je benieuwd naar het gedicht van Jakob? Houd onze website en socials in de gaten. Binnenkort volgt er een video waarin Jakob zijn gedicht voordraagt…